Cumartesi günü işe gitmek için atladım otobüse... Her türlü sevimsiz şeyi aklımdan silmek gibi bir yöntem denediğimden görgüsüzlerin düğününü unutmuşum. Topkapı’ya doğru trafik kitlendiğinde bile gelmedi aklıma, Panorama 1453 durağına 20 dakikada ulaştığımzda, burnumdan soluyordum. Cevizlibağ da yarım saat sürdüğünde bolca saydırıyorduk otobüstekilerle... Zira yanımızdan hızla geçen o siyah makam otomobillerinde, birileri yağcılık yapmak için devlet olanaklarını kullanıyor, biz ise vergilerimizle bu asalakları beslemek için işe gitmeye uğraşıyorduk.

Kabilenin özel korumaları

Çevrede, yani otobanın sağında solunda, yine bizim vergilerimizle maaşları ödenen polisler, ellerindeki otomatik silahları bize doğru doğrultmuş, küstahça, bu rezilliği koruma altına almış bekleşiyordu. İleride bir gün bunların cinayet işlemiş olanlarına “Niye yurtsever çocukları öldürdünüz?” diye sorduğumuzda “Ekmek parası için” diyecek bu sözde devletin sözde memurları!.. Yani zerre bir onur kırıntısı olmadan... İyi para alıyorlar, ekmeği somun somun götürüyorlar, ve polislik değil, bir kabileye özel korumalık yapıyorlar... Hesabı elbet sorulur!

Zift rengi arabalar, zift gibi insanlar

Bu siyah otomobillerin içindekilerin korumalar olduğunu tahmin ediyorum. Hızla gittikleri istikamet ise Florya’ydı... Milletvekilleri oraya bir gün önceden çöreklenmiş, artık aldıkları hediyelerle, ‘Reis’lerinin kızlarının düğününde en yağ damlayan lafları seçmek için ter döküyor olsa gerekti, biz otobüslerdeki halk olarak onlara gerekli sıfatları yakıştırırken... Eminim düğündeki yemeği de bir o kadar merak ediyorlardır... Ne de olsa beleş ya!.. Darbe kurultayı öncesinde yağcılık yapmak görevleri, görevlerini yerine getirdikten sonra ise patlayana kadar ziflenmek içgüdüleri!.. Bir bakarsın, en fazla takla atmayı beceren olmuş yeni kabinede bakan... Vizyon ve misyonları bundan ibaret... Hesabı bir gün elbet sorulur!

Sakarya değil, Tarabya!..

Cumartesi günü bir düğün sekiz cenaze var, ama kimin umurunda cenazeler... ‘Vatan, millet, Sakarya’ya bir de eklemişler din bezirganlığını, fakirleri ölüme gönderiyorlar. Düğün Sakarya’da olacak değil, sekiz cenazenin kurumsal sahibi olan adam da, Sakarya’da değil, düğün salonunda... Vatani bir görevi var, kendini başkomutan ilan etmiş şahsın nikah şahitliğini tabii ki komutan yapacak, erler ölmek için var zira! Giyinmiş cicili bicili, el pençe divan bekliyor şahitliğini... Hesabı elbet bir gün, çatır çatır sorulur!

Gelin baba evinden çıkarken (Orası babasının evi mi? Bu ülke babasının tarlası mı?) özel korumalar, otomatiklerle havaya saydırmış diyorlar. Sebep, ‘ekmek parası’... Ekmeğini veren eli yalamak da bunların ‘survivor’ düsturu... Benim, sizin, bu halkın paralarıyla alınmış mermiye mi acırlar, gökyüzünü taramışlar, gelini erkek tarafına emanet ederken... Alırlar iyi bahşiş, zıkkımlanırlar somun somun ekmek artık... Bir gün mutlaka hesabı sorulur, o her sıktıkları mermi için burunlarından fitil fitil getirilir.

Halk değerlerini bilmiyor!

Ve bu halk hâlâ bunlara yeterince biat etmiyor. Bakın biz otobüste saydırıyoruz, cenazede saydırıyorlar, bir de böyle mutlu bir günlerinde sekiz askerin cenazesi kalkıyor. Mutlu güne böyle gölge düşüyor. Bakın benim gibiler, buradan bu sebeple yazıyor!

O kaymakamlar, o valiler de hiç değerini bilmiyor bunların... Yarın öbür gün çekerler koltukları onların altından, “Neden cenaze törenlerini düğün sonrasına ertelemedin diye?” değil mi, bir parmak işaretiyle koyuyor kulları, baş kulunu kapıya! O şahit eziktir bu sebeple biraz!.. Zira fakir öleceği günü doğru seçmeli, zenginin mutlu gününe halel gelmemeli...

Hesabını sormayan onlar gibi olsun

14 Mayıs 2015 Cumartesi gününü hiç unutmayın! ‘Yeni Türkiye’ işte böyle bir şeydir, sonradan görme zenginin düğünü fakirin cenaze törenidir. Ne zaman ki fakirler, aç ölmek yerine, kalkar zenginleri yer, işte o gün gerçek düğündür! O düğüne giden, o pastadan yiyen, orada her türlü şaklabanlığı yapan herkese bir şarkı önerim var, bol bol dinlesinler: Sorarlar bir gün sorarlar!.. Sorulacak!..