Merhum Süleyman Demirel...
Dile kolay tam “Elli yıl” ülkenin yönetim
şeklinin hep kare asında...
Müthiş tecrübe!
Müthiş öngörü!
Müthiş hoşgörü!
.
Çankaya Köşk’ünden Güniz Sokak’a postu
serdik gelin bakalım çocuklar diyeli daha bir kaç
yıl oldu...
.
Demirel’in yeğeni,
Yahya Demirel ile komşu idik...
Hemen hemen her gün görüşürdük.
Düne ve bugüne dair epey sohbetlerimiz
olurdu...
Akşam saat 10 olunca,
Amcam beni bekliyor der ve hemen giderdi.
Epey zaman sonra akşamları Demirel’in evine
birlikte gitmeye başladık...
Benim gidemediğim akşamları “Yahya derhal
İsmet’i bul getir” diye fırça atar oldu...
Canlı tarihi bulmuşum,
Kaçırır mıyım?
Hep ben sorardım,
Demirel anlatırdı...
Bezen de beni konuşturur,
Seni çok geç tanıştırdılar ismet,
Benim için kayıpsın derdi...
.
Derken,
Birgün Demirel ile Yahya Abi’nin gizli bir telaşlarını
yakaladım!
Fiskos ki sormayın?
Poşette gizli bir yiyecek!
Poşet açılınca dehşete düştüm!
İçi alınmış tüm bir francala ekmeği tıka basa
kuyruk yağıyla dolu...
.
Efendim dedim,
Şeker hastası değil misiniz?
Diyet yapmıyor musunuz?
Dedi ki “Ben her ay kuyruk yağından bir iki
kere kaçamak yaparım.
BAYILIRIM KUYRUĞA bayılırım...”
.
Bu gün böyle bir anı yazasım geldi içimden...
Bıktım,
Günlük siyasetin riyakârlığından...
Katilleri,
Hırsızları,
Tecavüzcüleri korumuşluğundan...