YURT Gazetesi yazarı Leyla Tavşanoğlu, ülke çapında ya da küçük çapta siyaset yapanların, seçilip koltuğa oturduktan bir süre sonra gitmeyi bilmemek ve adeta koltuğa tutkalla yapışmak gibi bir hastalığı olduğu yolundaki gözlemini aktararak, “Bir lider koltuğa oturunca sonsuza kadar o koltukta oturmak istiyor” diye yazdı. Tavşanoğlu, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti eski başkanlarından Nail Güreli’nin bu konunun aksine örnek tavrını köşesine taşıdı.

Tavşanoğlu, ‘Gitmeyi bilmek’ başlığıyla kaleme aldığı yazıda, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’nin 1994 seçimlerini hatırlatarak, “Nail Güreli başkanlığındaki liste, üç ismin delerek seçilmesi dışında, Cemiyet yönetimine geliyor. Bendeniz de ilk yönetim kurulu seçiminde genel sekreterliğe getiriliyorum. Nail Güreli başkan seçilir seçilmez canını dişine takarak üzerine ölü toprağı serpilmiş görüntüsü veren Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’ni ayağa kaldırıyor. Katılmadığı hiçbir televizyon programı ya da etkinlik yok. Basın ve medya patronlarının da önem verdiği bir kuruluş haline getiriyor bizim Cemiyet’i” dedi. Tavşanoğlu, şöyle devam etti:

‘ONUN BAŞKANLIĞI DÖNEMİNDE’

“Küçümsenecek iş değil. Onun başkanlığı döneminde Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, bütün gazeteciler için referans niteliğinde “Gazetecilerin Hak ve Özgürlük Bildirgesi”ni üç dilde, Türkçe, İngilizce ve Fransızca yayınlıyor.

Rahmetli Güreli daha sonra, 1998 ve 2000 yıllarında girdiği Cemiyet seçimlerini de kazanıyor. Üstelik rakipsiz olarak! Ama şöyle ilginç bir hamle yapıyor: 2000 yılındaki seçimden hemen sonra toplanan yönetim kurulunda bütün üyeleri şoke eden kararını açıklıyor. Görevinin yarı süresini tamamladıktan sonra başkanlığı bir başka isme devredecek.

Dilimizin döndüğü kadar bu kararından caydırmaya çalışıyoruz. Ama nafile. Aklına koymuş; bırakacak. Diyor ki: “Ben üç seçimi üst üste kazandım. Artık yeter. Başka isimlerin önünü açmak lazım...”

‘DEDİĞİNİ YAPIYOR’

Gerçekten de dediğini yapıyor ve 2001 yılında Türkiye Gazeteciler Cemiyeti başkanlığını Orhan Erinç’e devrediyor. Sonra ne mi oluyor? Nail Güreli yine Cemiyet’in etkinliklerine aksatmadan katılıyor. Başkanlığını yaptığı kurum için eskisi gibi çalışıyor. Orhan Erinç ise üst üste seçimlerde kazanıyor. Ama ne yazık ki Nail Güreli öncesi gibi Türkiye Gazeteciler Cemiyeti yine eski işlevsiz konumuna dönüyor. Haziran 2010’a gelindiğinde ise Cumhuriyet Vakfı Başkanı İlhan Selçuk’un ölümü üzerine bir ara formül olarak Orhan Erinç Cumhuriyet Vakfı’nın başına getiriliyor. Erinç Türkiye Gazeteciler Cemiyeti başkanlığını da genel sekreteri Turgay Olcayto’ya bırakıyor.

Bunları yazmamın nedeni başarılıyken de bırakıp gitmeyi bilmenin önemine dikkat çekmek. Ama her nedense bizde başarısızlığı başarı gibi sunanlar bir türlü bırakıp gitmeyi öğrenemediler. Küçük olsun benim olsun, mantığının, başında bulundukları kurum ve kuruluşlara ne kadar zarar verdiğini acaba göremiyorlar mı?”