İktidar bloku sarsılıyor. AKP’nin merkezinde yer aldığı 10 yıllık muhafazakâr-İslamcı iktidar yolun sonuna yaklaşıyor. AKP Hükümeti’nin bütün muhalefet güçleriyle girdiği çatışma ve Suriye politikalarının çöküşü hesapları altüst etmiş görünüyor.

Bu nedenle hırçınlaşıyor ve daha saldırgan hale geliyor. Önceki çağın değerlerine yaslanan bir karşıdevrim hükümeti olduğu için, doğası gereği Cumhuriyet devriminin bütün başlangıç ilkelerine itiraz ediyor.

Oysa ABD’de ülkenin Bağımsızlık Günü olan 4 Temmuz’u tartışmayı kimse aklından bile geçirmez. Aynı şey 1789 Fransız Devrimi için de geçerlidir. Toplumu oluşturan bütün siyasal ve felsefi eğilimler, o günleri kendi tarihlerinin bir parçası, dahası kazanımları olarak görürler.

Türkiye’de ise siyasal İslamcılar tarihlerinin hiçbir döneminde Cumhuriyet’le ve onun laiklik gibi temel ilkeleriyle barışık olamadı.

AKP Hükümeti, bırakın tarihe böyle geniş bir perspektiften bakmayı, kendisine oy vermeyenleri “millet” kategorisinin içinde bile görmüyor. Giderek mistik bir kavrama dönüşen “milli irade” olgusunu ise, kendi partisine verilen oylardan ibaret sayıyor.

Bu nedenle toplumun her kesimiyle kavga ediyor. İşçilerle, emekçilerle, Alevilerle, Kürtlerle yaptığı kavganın yanına bir de Cumhuriyetçileri ekliyor.

Siyasallaşmış İslam, Müslümanların kendi Ortaçağını yaşamasına izin veriyor.

AKP’nin dramı da kaçınılmaz yenilgisinin nedeni de budur.