Bakmayın siz,
Halkçı Ecevit sloganına...
O tam bir "halk" düşmanıydı...
...
Ne sokağa çıktığında,
Ne de meydanlarda,
Halka hiç yalan söylemezdi...
...
Başbakanlık koltuğuna her oturduğunda kurmaylarına,
"sizlere adeta yalvarıyorum halkın bir kuruşunu yemeyelim yedirtmeyelim" derdi...
...
İşçi için,
Emekçi için,
Köylü için kendini siper ederdi...
...
Hırsızlık bilmezdi...
Yolsuzluk bilmezdi...
Haksızlık bilmezdi...
Hukuksuzluk bilmezdi...
...
Yalancı pehlivanlığı yoktu...
...
Ulusal güvenlik için,
ABD'ye rest çeker ve yerine getirirdi...
Kıbrıs gibi,
Haşhaş gibi...
...
Barış için,
Demokrasi için ter dökerdi...
...
İnançlıydı...
ABD Irak'a vuracağım dediğinde,
"Ben bu makamda oturduğum sürece Türkiye üzerinden Iraklı Müslümanları vurdurtmam" diye rest çekmişti...
...
İhtiraslarından arınmıştı...
Medine'de ailesinden kalan iki milyar dolarlık serveti " diyanete"
Mal varlığını Türkiye cumhuriyetine bağışlamıştı...
...
Nezaketi insanları eziyordu...
Çaycısına hanımefendi,
Şoförüne beyefendi derdi...
Maaşıyla aldığı evi,
Korumasına vasiyet etmişti...
...
Şiirleri,
Kitapları,
Daktilosu,
Çayı,
Sigarası arasında yalnız ve yalnız "halkını" düşünürdü...
...
Bir kez sevmişti ama tam sevmişti...
...
Ne ezen ne ezilen,
Hak'ça bir düzen diyerek,
Yargıya sıkılan kurşunu protesto ederken son nefesini vermişti...
...
Tarihte,
Halkını bu kadar düşünen ender liderler arasında yerini almıştı...
...
Şimdi soruyorum?
Bu adam "halk düşmanı" değil de nedir?
...
Soyulmayı,
Sömürülmeyi,
Kandırılmayı,
Gerilemeyi halkına reva görmeyen Ecevit dost olabilir mi?
Olsa olsa bunları kendine layık gören halkın düşmanı olur!