İnsanın  aldığı darbeleri

inkar etmeden,

yeniden yola koyulması ne kadar zorsa,

korkularını belli etmeden,

yaralarını sarması o kadar zormuş.

Bunu anlamak için

hayli zaman gerekiyormuş.

Bunun adına ister "yaşlılık" deyin,

ister "tecrübe"

sonuç değişmiyor.

Başkalarının kendine biçtiği rolü oynadığı dönemin 

sonuna geldiğini anladığında,

o “delikanlılık çağındaki cevherin” de

son kurşununu namluya sürdüğünü de

bilmelisin.

İşte o an “zincirlerini kırmak için” beklediğin yılların

 başındasın demektir.

Küllerini savurmadıysan deryaya 

ya da gökyüzüne

şu andan tezi yok

seni oyaladığına inandığın tüm davranış kalıplarını 

gözden geçirmelisin.

Kısalan zamanını aynı kamburlarla yürüyerek

aşamıyor insan.

Düşlediğin serüvenlere atılmak 

o kadar zor değil.

Bugüne kadar "engel" diye tanımladığın her şeyin 

aslında “sen kaynaklı” olduğunu

fark etmenin adı "tecrübe."

Ondan öncesi sadece bir kovalamaca

bir  boşluk doldurma oyunuymuş.

Bu tür çıkış yolu arayan yazılara başladığımda 

hep japonbalıkları geliyor aklıma.

“Japon süs balıkları dev akvaryumlarda

gemilerle nakledilirken başka kıtalara,

çok fazla fire veriyorlarmış.

Çare bulamamış uzun süre üreticiler buna.

Sonra biri çıkıp nedenini araştırmış;

uzun süren yolculuklardaki tekdüzelik

 ve umutsuzluğun 

yaşamla bağlarını kopardığını

fark etmiş balıkların.

Ve her akvaryuma 

japonbalıklarını yiyerek yaşayan 

bir büyük balık atmış.

Yarı yarıya düşmüş fire.

Yaşam savaşı onları uyuşukluktan kurtarınca

bir savaşçı kadar diri varabilmişler

gidecekleri yere balıklar.”

 

Buradan bakarsanız kendi yaşamınızda

olumsuzluk gördüğünüz

ya da sizi yok etmeyi amaçlayan

düşmanlarınızın bile,

sizi nasıl hayata bağladığını göreceksiniz.

Üstelik başarısızlıklarımıza mazeret aramadan

ve bir japonbalığından daha diri tutarak

hafızamızı 

ve kokmadan hesaplaşarak geçmişimizle,

yola koyulabiliriz.

Eskiden tattığımız kederlere takılmadan,

yeni keşfettiklerimizi severek...

Zor değil bence.