Nazım Hikmet; "yaşamak tek ve hür
ve bir orman gibi kardeşçesine
bu hasret bizim" diye yazalı, yarım yüzyılı bir hayli geçmiş.

Nazım gönlünden geçeni mi yazmış, olması gereken mi, yoksa dilek  ve temennisini mi bilinmez. Ama bu düşe giderek uzak düştüğümüz bir gerçek.

1946'dan bu yana "özgürlük, insan hakları, demokrasi"gibi kavramlar sadece slogan olarak varlıklarını koruduğundan, "olmayanların eksikliği" de kanıksanır olmuş.
Bu kısır döngüde iktidara talip olanlar "özgür düşünce ortamı" vaad edemeyeceklerine göre, ekonomik menfaat sunmayı yeğlemişler, sunamadıkları yerde de "din sömürüsü" ya da. "sömürücülere hesap sorma" yalanı ile oyalamışlar toplumu. Herkes çapına ve ufkuna göre ortadaki pastadan birşeyler  götürmüş yani. Ve paranın egemenliği her türlü duygunun,düşüncenin önüne geçmiş.

Sadece işadamı, politikacı değil "gemisini kurtaran kaptan" onursuzluk denizinde de yüzse, makbul adam oluvermiş. Hırsızlıkların çapı çalınan miktarla ölçülüyor "büyük götürenler" büyük satın alma yapabildikleri için, neredeyse "özgür hırsızlık yapabilir" belgesi almışlar.
Kapitalizmin tüm unsurları olmasa da "herşeyin bir bedeli olduğu ve
satılabilirliği" genel kabul görmüş. "Kardeşçe yaşamanın" şartı artık çalınanı paylaşmaktan geçiyor ve Nazım'ın şiirinin başında yer alan "dört nala gelip uzak Asya'dan gelip/Akdeniz'e kısrak gibi

uzanan/ bu memleket bizim" değil artık.

Kime merhaba diyeceğimize, kiminle savaşacağımıza, kiminle öpüşeceğimize, kime silah göndereceğimize karar verenlerindir.

Ülkede üç haber vardı geçen hafta; yolsuzluk soruşturması , soruşturulması sakıncalı bulunarak savcı tarafından "takipsizlikle" sonuçlandırıldı.
İkinci olarak; asansör faciasında ölenlerin yakınları (ikisi hariç) kanlarını satıp davlardan vazgeçtiler.

Üçüncü olarak da; Soma'da hayatını kaybeden işçilerin eş ve  çocuklarına gelen hediyeler, para ve oyuncaklar nedeniyle çocukların
"keşke benim de babam ölseydi" demeleri(Milliyet Gazetesi)
Bu anlatıklarımın kanıtı gibi.

Yani mesele iktidar, muhalefet sorunu değil, mayamız bozulmuş.