Olmayacağını bildiğim halde zaman zaman benim bile içimde minik bir umudun yeşerdiği zamanlar olmuştu. Acaba bu sefer karşı çıkar mı? Veto eder mi?
Diyelim İnternet Yasası’nı. Bu yasa çağdaş demokrasi normlarına bu kadar ters ki, o bile kabul etmez bunu , çünkü daha doğrusunu bilir. Çünkü bunu Türkiye’nin bir parçası olduğu demokrasi bloğuna anlatmanın zorluğunun farkındadır. Evet evet, her şey o kadar açık ki, bu kez mutlaka veto eder…

Hep düş kırıklığına uğradım. Uğradık. Eline o kadar çok fırsat geçti ki… Otoriter rejime doğru gidişi frenleyerek tarih yapma fırsatı. Ama o bu fırsatları, kaçırdı demeyeceğim, ısrarla kullanmadı.

Kimden söz ettiğimi biliyorsunuz.

Masasına gelen 836 yasadan 832’sini onaylamış. “Onaymatik”e çıkmış adı. Meğer için için karşıymış bir kısmına. Meğer yakınındakilere farklı şeyler söylüyormuş. Basın danışmanı Ahmet Sever’in “Abdullah Gül ile 12 Yıl” adlı anılar kitabında böyle yazıyor. Yazıyor ama bir şey değişmiyor. Çünkü tarih sonradan yazarken değil, yaşarken yapılıyor!

***

Tarih yaşarken yapılır. Bunu tarihin akışına karınca kararınca da olsa etkisi olabilecek sorumlu mevkilere gelmiş herkesin hatırlamasında yarar vardır. En siyasi görünen kararların bile bir de etik boyutu vardır. Siyasetçi bir konuda imzasını atarken yalnızca ait olduğu parti ya da ideolojik kampın yararını değil, aynı zamanda yaptığının daha üst bir düzlemde doğru olup olmadığını değerlendirmek zorundadır. Bunu yapmazsa tarihte hesabı sorulur. Siyaset her şeyi açıklamadığı gibi, siyasi çıkar her yapılanı haklı kılmaz. Siyasetçi, siyasi çıkarı aşan kararlarıyla büyür, devlet adamı olur. Abdullah Gül’ün eline böyle bir fırsat geçmişti. Bir kez değil, bir çok kez…

***

Ahmet Sever’in Gül onaylı anılar kitabını okurken “meğer “işin aslı başkaymış,” eğer” şöyle yapsaydı her şey ne kadar farklı olurdu diye düşündüğümüz oluyor sık sık.
Ama aklımıza o harika deyişimiz geliyor:

“Eğer ile meğer evlenmiş, çocukları keşke olmuş.”

Tarih yaşarken yapılıyor.

“Keşke” hiçbir şeyi değiştirmiyor.