Polisiye romanlarda katilin kimliği hep itinayla gizlenir. Dikkatler farklı karakterlere çekilir. Okur, aralara ustaca bırakılan ipuçlarını çoğu zaman fark edemez. Heyecanla ilerleyen roman, nihayetinde katilin kimliğini açık eder.
Romanın keyfi, hikayenin ne kadar iyi örüldüğüyle ilgilidir haliyle...

Ucuz romanlarda ise katil baştan bellidir. Kabak gibi. Kitabın hikayesi yavandır, ucuzdur. Ve Türkiye bir ucuz hikayeler ülkesidir...

***

Burada her gün gencecik insanlar katlediliyor. Ocaklar söndürülüyor. Herkes katilin kimliğinibiliyor. Ucuz katil!

Ve o yüzden asker cenazelerinde hep aynı ses yükseliyor: “Kendi çocuklarınızı yollayın ölüme!”

Medya gizleyemiyor o yükselen sesi. İktidara, KaçAk Saray’a öfke büyüyor. İktidarın temsilcileri önlerden yer ayırttıkları cenazelerden korumaları eşliğinde, ayakları kıçlarına vura vura kaçıyor.

Cümle alem biliyor katilin kim olduğunu!

***

Bayrağa sarılı tabutların ülkesinde acılı analar, babalar, kardeşler “Sizin saraylarınız yerin dibine batsın!” diye  ağırıyor, “Sizin o devletiniz paramparça olsun!..”

Herkes neyin ne olduğunu çok iyi biliyor. “Neden zenginlerin çocukları hiç ölmüyor?” diye soruyor herkes. Aslında sormuyorlar. Yargılıyorlar!.. Bu ülkede bir parça vicdanı olan herkes, o vicdanlarında herkesin bildiği o katili yargılıyor.

***

KaçAk Saray’ıyla birlikte memleketin üzerine çöreklenmiş unsur halkı korkutmaya, sindirmeye çalışıyor. Her ağzını açışta buram buram nefret saçarak ‘fiili’ halini dikte etmeye çalışıyor.

Onun fiili hallerini yesinler!

Bu ülkede halk korku eşiğini aşalı iki seneyi geçti. Halk korkmuyor. Halk birlik olup bu hukuksuz, yolsuz, arsız, katil iktidardan kurtulmak istiyor. Birlik olmak...

***

Su akacak, yolunu bulacak... Kimse merak etmesin...

***

Herkes katilin kim olduğunu biliyor...

O halde alın elinize bir kalem, bir tebeşir, bir boya... Yarın sokağa çıktığınızda yazın katilin ismini duvarlara... Başına ‘Katil’ sıfatını da iliştirerek... Duvarlar o ucuz katilin adını bağırsın. Vapurlar, otobüs durakları,