Gaziantep’in yarısı gitti…

Hatay dümdüz…

Kahramanmaraş’ta taş üstünde taş kalmadı…

Diyarbakır, Adana, Osmaniye, Şanlıurfa, Adıyaman, Malatya, Kilis…

Beton yığınlarının altında kaç kişi nefes almaya çalışıyor belli değil…

Beton yığınlarının altında kaç kişinin nefesi kesildi kimse bilmiyor…

Bu topraklarda ‘BABA’ diye anılan devlet, yaraları sarmaya yetemiyor…

Ulaşım yok!           

Barınma yok!

Isınma yok!

Yemek yok!

Su yok!  

El kadar bebekleri saracak battaniye yok!

ÇÜNKÜ…

Hazırlık yok!

Koordinasyon yok!

Organizasyon yok!

O YÜZDEN…

BUGÜNÜ ASLA UNUTMA TÜRKİYE!

Enkazdan çıkarılırken ‘annemi de kurtarın’ diyen kız çocuğunu unutma!

Arabada 7 çocukla bir başına yardım isteyen kadını unutma!

Çocuğunu korumak için üzerine kapanıp, ölen anneyi unutma!

Dondurucu soğukta yarı çıplak yardım bekleyen engelli ve yaşlıları unutma! 

Yıkılan DEVLET hastanesini unutma!

DONARAK ÖLEN bebekleri unutma!

Sana yaşatılan çaresizliği, yokluğu, kimsesizliği unutma!

Bir anlığına dön geçmişine!

17 Ağustos Gölcük depremini unuttun…

12 Kasım Düzce depremini unuttun…

23 Ekim Van depremini unuttun…

24 Ocak Elâzığ depremini unuttun…

30 Ekim İzmir depremini unuttun…

O YÜZDEN…

BUGÜNÜ ASLA UNUTMA TÜRKİYE!

Unutunca UYUTULUYORUZ çünkü!

Unutunca KAYBEDİYORUZ!

Unutunca ÖLÜYORUZ!