700 hafta 4900 gün geçti haber yok. Umutla beklediler, mücadele ettiler...

Ölüsü de yok, dirisi de yok, Gözleri yok, elleri yok, kaşları yok, bakışları yok, gülüşleri yok.

Kemikleri yok, kemikleri!!! . Ne diyor Berfo Ana kuzusu için: “Oğlumun kemiklerini bulursam, koynumda taşıyacağım, çünkü onu çok özledim” .

Bir diğer anne: “Küçük çocuğum babasının mezarını sorunca, gelişigüzel bir mezar gösteriyorum. Bazen başını alıp o mezara gidiyor” .

Oğlunu kaybeden bir başka acılı anne de “Her daim gözümüz kapıda oluyor. Bayramları nasıl yaşayasın. 23 yıldır bayramsız yıllar geçiriyoruz” .

Şimdi, iki elinizi başınızın arasına alıp düşünün bu insanların yerinde siz olsaydınız ne yapardınız? Mesela bugün uyandığınızda, sevdiklerinize doya doya bakın, onlarla geçirdiğiniz acı tatlı hatıraları gözden geçirin.

Sonrada eşinizin, kardeşinizin ya da çocuğunuzun bir anda yok olduğunu, haber alamadığınızı, onu ararken çaldığınız bütün kapıların yüzünüze kapandığını, bayramlarda ziyaret edebileceğiniz bir mezarın bile olmadığını düşünün! Her sabah kalktığınızda, belki bugün gelir umuduyla 700 hafta beklediğinizi düşünün.

Ya da “Oğlum gelirde evi tanıyamaz diye 20 senedir evimi boyatmadım ve gelirde içeri giremez diye kapıyı kapatmadım” diyerek, hayatın en ağır cümlelerini kuran annenin, yürek parçalayan acısını düşünün. İşte bundan sonrası sözün bittiği yer. Bundan sonrası; bu kayıplar ve bu kayıpların tortuladığı acıları, vicdanlarımızın derinliklerinde hissetme zamanı.

Bundan sonrası; bu kayıplar karşısında, insanlığımızı temize çekme zamanı! Türkülere, ağıtlara, şiirlere sığmayan bu acıyı artık anlayalım. Bu feryadı anlatan; kelimelerin, cümlelerin, dörtlüklerin dilimizi döndürmeyecek kadar ağır olduğunu hissedelim artık, hissedelim!

Cumartesi Anneleri her aklıma geldiğinde, dilime düşen o sözler:

“Dün gece gördüm düşümde Seni özledim anne Gözlerinden akan bendim Düştüm göğsüne Söyle canın yandı mı anne Camlar düştü yerlere Elim elim kan içinde Yanıma gel yanıma anne”