KÜRTÇE adı Pırsus...
Türkçe adı Suruç…
Anlamı: Direkle kiriş arasındaki “ağaç”...
.
İlk çağın İpek şehri.
İbrahim peygamberin atasının adı…
Tatlı yeşilin toprağı…
Eski nar bahçelerinin toprağı.
At yetiştirenlerin toprağı...
.
1919 da Fransızların eline geçti.
1923 de yaşayan halkın kahramanlığı ile düşmandan kurtuldu...
.
Peki, Suruç şimdi ne halde?
Ovası susuzluktan kokuyor!
Şehir merkezi kan kokuyor...
Yani artık,
Kan kokulu Suruç...
.
Suruç halkı,
At yetiştirdi.
Nar yetiştirdi.
Hayvan besledi.
Tarımla uğraştı.
Mutlu ve mesuttu...
Şimdi ise,
Hepsini terk edip “kaçakçılıktan geçinmeye” çalışıyor.
Mutsuz ve biçare...
Bu güzel halkı bu duruma düşürenler utanmaz mı acaba?
.
Bakın!
Bayram hem onlara,
Hem de tüm Türkiye’ye “zehir” oldu...
.
Bakmayın siz iktidarın timsah gözyaşlarına...
Milletvekili adayı,
40 kişiyle esnafı ziyaret ederken baskı kurup hakaret ediyor...
Nerede devletin ,
Milli istihbaratı?
Emniyeti?
Jandarması?
4 ölü onca yaralı...
.
Etek giyeni,
İçki içeni,
Muhalif düşüneni,
Nefesine kadar takip edip rapor eden devlet,
Oradaki esnafın kim olduğunu bilmiyor öyle mi?
Hadi ordan...
.
Sonuçta,
Adını bir canlıdan alıyor Suruç...
Yani ağaçtan...
.
Allah’ın yarattığı insan canlısına saygı duyup değer vermeyen devlet,
Bari
Yine Allah’ın yarattığı doğadaki canlı ağaca saygı duyup değer verseydi olmaz mıydı?
.
Eyy... Suruçlu,
Askerlik yap!
Vergi ver!
Irgatlık yap!
Olduğun yerde kal!
Seçimden seçime oy ver...
Hak hukuk,
Adalet,
Özgürlük,
Tokluk senin neyine ki?
.
Ondan sonra da!
Yok, asi olmuş!
Yok, dağa çıkmış!
Yok, PKK’lı olmuş!
Yok, vatan haini olmuş!
Eee... Yok böyle dünya!
Vatanın her yeri hepimizin...
Bize düşen,
Suruç ovasını suyla temizlemek...
Şehir merkezini kanla değil,
Sevgiyle kucaklamak...
.
Son pişmanlık,
Tarihte nereyi onarmış ki!
Bizi onarsın...