AKP’nin parçalanması kaçınılmaz görünüyor.

Nitekim İstanbul’da verilen bir iftar yemeğinde Abdullah Gül ile Tayyip Erdoğan arasında herkesin önünde yaşanan tartışma bu bölünmenin çok da uzak olmadığını gösteriyor.

Tarihsel gericiliğin iktidar ve rant birliği olan AKP’nin çözülmesinin tek koşulu onu hükümetten uzaklaştırmaktır. Çünkü AKP hem insanlığın ilerici birikimi ve aydınlanmaya düşman olan İslamcı akımların koalisyonudur hem de servete ulaşmak için siyaseti araç olarak kullanan yağmacıların rant birliğidir.

Birçok kez vurguladığımız gibi AKP, dini siyasal istismar konusu yapan klasik bir merkez sağ ya da muhafazakâr parti değildir.

Türkiye siyasal yaşamında böyle partiler oldu. Merkez sağ partilerin en tipik örneğini, Süleyman Demirel’in liderliğini yaptığı Adalet Partisi (AP) ve Doğru Yol Partisi (DYP) oluşturuyor.

Muhafazakâr partilere ise Adnan Menderes ve Celal Bayar liderliğindeki Demokrat Parti (DP) ile Turgut Özal’ın Anavatan Partisi (ANAP) örnek verilebilir.

AKP ise, gerçekte cumhuriyet düşmanı olmayan merkez sağ ve muhafazakâr çevreleri kullanan siyasal islamcı/mezhepçi bir radikal partidir.

Yani DP, AP, ANAP ve DYP son çözümlemede birer sistem partisi olduğu ve Cumhuriyet ile esastan çatışma içinde bulunmadığı halde, AKP cumhuriyet karşıtı ve sistem dışı bir partidir. Amacı rejimi değiştirmektir.

AKP, merkez sağın (ANAP ve DYP’nin) yolsuzluk bataklığına saplanarak çökmesi sonucu, ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi stratejik planlamalarının yarattığı olanaklardan da yararlanarak bu alanı (merkez sağı) kapsadı ve iktidara yerleşti.

Başka bir anlatımla AKP’nin çekirdek oyları yüzde 8 ila 15 arasında olmasına karşın, tam 13 yıldır kendisine ait olmayan arazi üzerinde deyim uygunsa korsan bir iktidar kurdu.

Bu süre içinde küresel sermaye ve yerli ortaklarının bütün kirli işlerini gördü.

Halkın çektiği acıyı ise din pazarlayarak dindirme yolunu seçti.

Ancak AKP’yi iktidara getiren iç ve dış dinamiklerde artık köklü bir değişim oldu.

Bu nedenle AKP kendi iç koalisyonunu daha fazla sürdüremez.