17 Aralık 1951'de 70 yıl süren Fransız işgaline karşı kurtuluş ve bağımsızlık savaşını başlatan Burgiba Temmuz 1957'de ülkenin ilk cumhurbaşkanı olmuştu.
Müthiş bir Atatürk hayranı idi. Ülkenin bayrağını bile Türkiye Cumhuriyeti bayrağına benzetmişti.
Bin Ali 1987'de sessiz bir saray darbesi ile  Burgiba'yı devirerek başkan oldu.
Ocak 2011'e kadar bu koltukta oturdu. Bu süre içinde devletin tüm organlarını direkt olarak kendine ve ailesine bağladı.
İnsanlar ona 'Gestapo' diyordu.
Tunus 2008'de basın ve düşünce özgürlüğü sıralamasında 173 ülke arasında 143. sıradaydı.
2010'da baskılarda 167 ülke arasından 144. seçilmişti. Her alanda olağanüstü beceri gösteren Zeynelabidin Bin Ali  aynı yıl  ülkesini yolsuzluk ve karanlık işler alanında 169 ülke arasında 151. yapmıştı.
Bin Ali'nin ilk eşinden üç kızı vardı. Güvenebileceği, sırlarını paylaşacağı ve herşeyi öğretebileceği büyük erkek oğlu yoktu. İkinci eşi Leyla Hanım tam bir Hürrem Sultan. Memleketin tüm yolsuzluk, hırsızlık, rüşvet ve benzeri pislikleri Leyla'dan, kardeşlerinden ve damadından bilinirdi. Yaklaşık 2 bin kişi memleketin tüm servetini çalıyordu.
Devletin tüm organ, yasa, yönetmenlik ve iç tüzükleri onların hizmetinde idi.
Olmayanlar da hizaya getiriliyordu.
Farklı yol ve yöntemler vardı: Dolgun maaşlar, terfiler, ihaleler, özelleştirmelerden paylar, özel imar izinleri, özel banka hesaplar ve daha neler neler?
Bin Ali ise sarayları ve lüksü çok severdi.
Medyanın %80'i onun emir ve kontrolündeydi.
Adamın yalakası da çoktu.  Her köşe başında 1-2 dönek bulunurdu. Her seçimde o kazanıyordu.
Başta ABD, Fransa, İngiltere ve Almanya olmak üzere Batılı Müttefikler Bin Ali'yi çok sever ve onun için 'Harika bir laik-Müslüman model' derlerdi.
Tunus halkının ezici çoğunluğu ölümün eşiğindeydi.
Herkese siyasal, ekonomik, sosyal ve psikolojik baskıların altında umutsuzca yaşamını sürdürmeye çalışıyordu. Bin Ali herkesi sindirmişti. Sinmeyenler sırasını bekliyordu. Direnenleri türlü türlü kötülükler bekliyordu.
Ölüm belki de ek kolayı idi.
Tıpkı 17 Aralık 2010'da olduğu gibi.
O sabah 26 yaşında üniversite mezunu bir genç seyyar satıcı arabası ile vilayetin önününe gelerek kendini yaktı.
Adı : Muhammed Buazizi.
O sabah devletin faşist kimlik ve karakterini temsil eden kadın bir zabıta memuru tarafından tokatlanmıştı. Buazizi'nin onuru o tokatı kaldıramamıştı.
Buazizi'nin gencecik bedenini saran alevler o gün ülkenin her tarafında alev alev yayıldı.
14 Ocak 2011'de Bin Ali ve tüm sülalesi kaçtı.
Batılı müttefiklerden hiç biri onları kabul etmedi. Sonunda Suudi Kral Abdullah ' Gelin burada yaşayın' dedi. Orası onlar için en ideal yer idi.
Çünkü 'Arap Baharı' sürecinde  'özgürlük, demokrasi, şeffaflık, insan hakları  ve onur mücadelesine' Katar, Türkiye, Ürdün, ABD, İngiltere, Fransa, Almanya ve benzeri ülkelerle birlikte sınırsız destek veren Suudi yönetim dünyanın en geri kalmış, çağdışı, karanlık, pislik, rezil, ahlaksız ve tehlikeli yönetimidir.
Kâide ve IŞİD başta olmak üzere bugün Arap ve İslam aleminde var olan tüm sorunların temelinde Suudi Arabistan ve ihanet ideolojisi vardır.
Bin Ali şimdi orada çok mutludur.
Ama mutlaka 17 Aralık'lardan nefret ediyordur.
14 Ocak'ları da sevmiyordur. Belki de 17 Aralık olmasaydı bugün hala beyaza boyanmış Sarayında oturuyor olacaktı.
Ne de belalı bir 17 Aralık!
Mübarek ve Kaddafi'yi de alıp götürdü.
Suriye'yi darmadağın etti. Irak diye bir ülke kalmadı. Her tarafı kan olan coğrafyamız belki de son bin yılın en karanlık çağına sürüklendi, sürükleniyor.
Tunus halkı 17 Aralık'ı asla unutmaz.
4 yıl sonra 'Arap Baharı'nın ilk kıvılcımını hatırlayanlar 17 Aralık'tan hep gurur duyacaktır..
Başka yerlerde başka insanlar makara yapıp dostlarına kutu kutu saatler hediye edebilir ve 17 Aralık'ları doğum günü olarak kutlayabilirler ama onurlu insanlar  Buazizi'nin bedenini saran o alevleri asla unutmayacaktır.
Tıpkı Bin Ali'yi asla unutmayacakları gibi.
Tıpkı  25 Ocak 1989'da kendisini kurşuna dizen askerlere ağlayarak yalvaran Çavuşesku'nın o halini hep hatırlayacakları gibi.
Tarihi tesadüf dedikleri bu olsa gerek: 17/25.