(...)

Vurun ulan,

Vurun,

Ben kolay ölmem.

Ocakta küllenmiş közüm,

Karnımda sözüm var

Haldan bilene.

Babam gözlerini verdi Urfa önünde

Üç de kardaşını

Üç nazlı selvi,

Ömrüne doymamış üç dağ parçası.

Burçlardan, tepelerden, minarelerden

Kirve, hısım, dağların çocukları

Fransız Kuşatmasına karşı koyanda

Bıyıkları yeni terlemiş daha

Benim küçük dayım Nazif

Yakışıklı,

Hafif,

İyi süvari

Vurun kardaş demiş

Namus günüdür

Ve şaha kaldırmış atını.

Kirvem hallarımı aynı böyle yaz

Rivayet sanılır belki

Gül memeler değil

Domdom kurşunu

Paramparça ağzımdaki…"

Böyle biter şiiri, "33 Kurşun Ahmed Arif'in.

Peki

sonra ne olur?

Bakın nasıl anlatıyor?;

"33 Kurşun” şiiri yüzünden geldiler götürdüler beni.

Gece sabaha kadar dövdüler.

'Oku' dediler, okumadım.

1950 ya da 1951 yıl.

Ankara’da üniversite öğrencisiydim.

Şimdi Atatürk Spor Salonu var ya, o zaman spor salonu yok, stadyum berilere kadar geliyor. Antrenman falan yapıyor çocuklar orada.

Çevresi tellerle gerili. Dövdükten sonra o tellerden aşağıya attılar beni. Orada öylece kalmışım.

Sabah çöpçüler gelip buluyorlar. Sokak köpekleri gelip gelip kokladılar beni. Ödüm koptu, ölü sanıp yiyecekler diye. Acıyıp oradan çıkarıyorlar. Bir taksi çağırıyorlar. 'Paran var mı oğlum?' diyorlar, 'Var' diyorum. Ve eve gelip bir hafta yattım.

Kaldığım yer han gibi bir yer. 20-30 odası var. Ev sahibim 'Mebus Hatçe' derler bir kadıncağız.

Çok hoş bir kadındı.

Bana çorba getirdi içemedim.

Komşular arasında garsonlar, bıçkınlar, lümpenler var. Bir bu kadın acıdı bana, komşuları azarladı. Üniversitede okuduğum için seviyordu beni herhalde, koruyordu. Ancak bir haftada kendime gelebildim. Bir hafta sonra sokağa çıkabildim.

Hiç kimseye de anlatmadım bu olayı.

En yakın arkadaşlarıma bile…"

****

"...

Rüya, bütün çektiğimiz

Rüya kahrım

Rüya zindan.

Nasıl da yılları buldu

Bir mısra boyu maceram.."diyendir

Ahmed Arif.

"Diyebilirim ki harf-harf, hece-hece yazdıklarımın hesabını vermiş, bu uğurda örsteki demir gibi dövülmüş, ezilmişim." yazandır

Ahmed Arif.

****

"Körsem,

Senden gayrısına yoksam ,

Bozuksam ,

Can benim,

Düş benim,

Ellere nesi ?

Hadi gel ,

Ay karanlık..."demiştir

Ahmed Arif.

****

Oğlu Filinta doğduğunda bu satırların yazarıdır Ahmed Arif;

"Yaşamımda en büyük sevinci baba olduğum gün duydum.

İnanır mısınız tam 2 yıl oğlumun nüfus kağıdını cebimde taşıdım.

Cebimdeki sanki dünyanın en zengin cüzdanıydı.

Oğlum olmuştu!

Oğlum Dünya'nın en güzel güvercini.

Dünyanın en güçlü silahı!.."

****

"Yaşamım boyunca hakkı aradım; ezilenin ve güçsüzün yanında durdum.

Memleketlilerim sömürülmesin, memleketlilerim kullanılmasın, memleketlilerim ölmesin diye konuştum. 

Eşitlik için yazdım, eşitlik için söyledim, eşitlik için dayak yedim, eşitlik için sövdüm. "diye haykırandır

Ahmed Arif.

****

"Adiloş Bebe"de bir isyan bayrağıdır Ahmed Arif;

"Bunlar,

Engerekler ve çıyanlardır,

Bunlar,

Aşımıza, ekmeğimize

Göz koyanlardır,

Tanı bunları,

Tanı da büyü…"

****

"Leylim Leylim"ine,

aşkını,

“…

Kendine iyi bak.

Bir daha hiçbir ana doğurmaz seni.

Bir daha hiçbir cihan bulamaz seni.”yle dillendirendir o!

****

"Hasretinden Prangalar Eskiten" Ahmed Arif!

"öyle yıkma kendini,

öyle mahzun öyle garip"

Ahmed Arif!

Bugün

95 yaşında...

İyi ki doğdun,

iyi ki bu topraklardan geçtin güzel insan...