İnsan kaybı acı.

Yakınını kaybetmek derin acı.

İyi insanın kaybı ise;

Evrensel acı...
.
Ankara’da,

Lise yıllarımda Ecevit ailesiyle tanıştım.

Taa ki,

GATA’nın önünde kurduğumuz çadırda “ iyi insan Ecevit’in son nefesini verdiği ana” kadar.

Ecevit’in şiddetli mide ağrıları olurdu.

Doktorlar demli çay ve sigaradan olduğunu söylerdi.

Bir gün,

Rahşan hanımdan gizli Bitlis sigarasını götürdüm Bülent beye.

Sigarasını yakarak döndü bana “ pek merak sardın bu yazı çizi işlerine, iyi de yapıyorsun” imasında bulundu.

Gazetecilik mesleğinde,

Üç beş sevdiğim arkadaşım benimle ilgili çok şey bilirler dedi.

Kimler efendim dedim?

Metin Toker

Abdi İpekçi

Cüneyt Arcayürek

Necdet Onur

Nahit Duru...

Ama,

Abdi ile Nahit’i ayrı sevdim diyerek iç çekti...
.
Cuma günü,

Nahit Duru ağabeyim,

Çok sevildiği Ecevit’ine gitti.

Yani,

İyi

insan Nahit Duru öldü...

Işıklar içinde uyusun.

İyi insanlar ölünce,

Bir başka üzülüyor insan...