“O” görüntüleri izlemeyen oldu mu bilmiyorum!

Son yıllarda “o” ya da benzeri görüntüler öylesine çoğaldı ki…

Olayın ardından “demedik” söz bırakılmadı!

Cezalandıracağız, hesap soracağız, bedelini alacağız, ona da yaşatacağız, aç bırakacağız…

Amacın “ne” olduğunu şaşırmış durumda herkes; asıl sorunu çözmek için mi adımlar atılıyor, yoksa benzeri karmaşanın daha çok yaşanması için mi kamçılanıyor?

Çocuk gerilerde, kaldırımın kıyısına oturmuş kadını tekmeleyen babasını izliyor! Tekmeler ard-arda sıralanırken, çocuğun telaşını-kaçışını görmeyen, ya da umursamayan geçiyor hemen yanından. Kaldırımın bittiği noktada bulunan duvarda kalın harflerle ”kader” yazısı beliriyor! Çocuk ne yapacağını şaşırmış, babanın tekmeleri annenin her yerine ulaşıyor! Bir ara annenin tekmelerden kurtulmayı başarıp kaçması, babanın karşı koyma eylemine karşın çocuğun da annenin peşine koşması…

Geçtiğimiz aylarda, çocuğunun gözleri önünde annenin bıçaklandığını, yaşamını yitirdiğini, attığı çığlıklarını duymuştuk!

Eksik olmuyor doğrusu…

Gözaltına alınıp, sorgulanırken de;

İlk kez böyle davrandıklarını, pişman olduklarını, üzüldüklerini belirten bir sürü söz duyduk!

Ne demek oluyorsa…

***

Uzun yıllardır konuşulur, unutturulmaz ama “bir daha” da gündeme getirilmeyen bir konu var:

“Bizde ceza sistemi sorunu çözmek için değil, yapanı cezalandırmak için” denir.

Kadına şiddet uygulanır, okulda öğrenci tokatlanır, dolmuşta yolcu azarlanır, kuyrukta bekleyen dövülür, sokakta hak arayan kovalanır…

Kime sorsan, “o an” içinde bulundukları koşul nedeniyle haklıdır!

Kadın kocasını dinlememiştir, öğrenci dersine hazırlanmamıştır, yolcu bedelini ödememiştir, kuyruktaki sırasını bozmuştur, hak arayan çok ses çıkarıp güvenliği bozmuştur!

Buralardan “cımbızlanarak” alınanların sorgulanması, konuşması, yaptıklarını söylemesi, ceza evine atılması “var olan” sorunu sözmüş müdür, ya da çözecek mi?

Ev içerisinde anlaşmazlığın, öğretmen-öğrenci arasındaki uyumsuzluğun, yolcunun direnmesinin, adamın kuyruk sırasını bozmasının, hak arayanın bağırıp-çağırmasının “nedenleri” göz-ardı edilerek, orantısız güç kullanarak çözülecek konular mıdır bunlar?

***

Yakın çevremden tanıdığım birçok kişi var “işsizlikten” dolayı psikolojisi bozulan. Şimdi bir de aylardır maaş alamayanlar var. Evde tat-tuz kalmadığını, eşiyle, çocuklarıyla küs gibi olduğunu söyleyen...

Kış ayları gelmesine karşın daha odun-kömür alamadığını, kışlık giyecek durumlarını bilmediğini, su-elektirik faturasını iki ay gecikmeli ödediğini, maaşı nedeniyle bankanın verdiği kredi kartının “zorunlu” bölümünü ödeyemediğinden dolayı uyarı aldığını, zaman zaman evde “haksız” yere eşine-çocuklara bağırdığını da söyledi…

Eee, demeyin!

Kimine göre, bunu gibi “küçük şeyler” nedeniyle başlayan “ilk” kıvılcım, elde olanak varken çözülmemesi nedeniyle “yangına” dönüşüyor!

O yangının içerisinde “şiddet”, o yangının içerisinde dayanamama, o yangının içinde sokak, o yangının içerisinde hak aramalar, o yangının içerisinde eğitimden uzaklaşma gün yüzüne çıkıyor!

Öncelikle “buradan” bakılması gerekiyor yaşananlara!

***

Sorunların “yaşanırlığını” sağlamanın en kolay yönü, “yapanı” cezalandırmak olmalı!

Sorun bir yanda bekletilerek…

“Sosyal devlet” kavramıyla bağdaşmayan, örtüşmeyen, yakınlığı bulunmayan bir uygulama…

“Şiddeti” yapanın bileğine kelepçe vurarak, EYT’lilere eylemlerinde kaba güç kullanarak “sorunu” çözmek yerine “büyümesini” sağlarsınız!

Bunlar “kamu verileri” ne derse-desin, kötü giden ekonominin toplum üzerimdeki iz düşümleridir!

“Açlık sınırı” altında olmanın mutsuzluğudur!