Bayramda küslük olmaz derler eskiler...
Ben de bunu bir adım ileri götürelim ve affetmek üzerine biraz düşünelim istedim...
Ağzıma sütlü çikolatalı kıtır bayram şekerinden atıyorum bir tane ve konuya dalıyorum;
Ben Affediyorum.
Önce kendimi, sonra da kendim olmamda emeği geçen herkesi ve her şeyi...
...
Dinlerde, spiritüel öğretilerde ya da kişisel gelişim yöntemlerinde bize tavsiye edilen ilk şey geçmişi ve bizi üzenleri affetmek ve bu yolla kendi ruhumuzu ya da psikolojimizi rahata erdirmek!
...
Ağır sınavlardan geçtiğim şu son dönemde (ki bu dört yıllık bir süreç) yaşadığım son gümbürtüyle "Neden ben?" diye ağlamak yerine "Nasıl yani?" diyerek anlamaya çalıştım.
Önce bir etrafıma sonra da kendime baktım.
Baktıkça bakasım geldi!
"Amerika'yı yeniden keşfetmeye gerek yok"tu ama kendini keşfetmeye çok gerek vardı!
Fark ettim ki kendim, evrenin, yaradılışın, varoluşun yani aklın ala bildiği her şeyin küçük bir prototipiyim!
Anlamaya niyet ederek çıktığım bu yolculukta birçok öğreti, yöntem, dinler, Kuran ve Allah ile karşılaştım. Gördüm ki farklı araçları kullansalar da gittikleri yer aynı!
Biraz ondan biraz bundan derken, bütün bunların çok kişiye özel algılar olduğunu
Ben şimdilik, dualitenin içinde, hür irade ile nefsini ve egosunu cebine koyup, "bütüne" ulaşmaya çalışan şeye "insan" denir kısmındayım! Ruhumun fizik bedenimden özgür ve saf enerji olduğunu, bedenimin bu boyutta var olmak için kullandığım çok gelişmiş bir kostüm olduğunu biliyorum. Zira sadece yemek, içmek, sevişmek, para ve güç için birbirimizin gözünü çıkarmak üzere gelmiş olamayız sanırım bu dünyaya!
Kuantum ile birlikte artık bilimin de kabul ettiği "herşey tek ve bütün bir enerjidir" teorisinden bir bakın bakalım, siz ne düşünürsünüz?
...
Ben affediyorum ya da affetmeye çalışıyorum
Dünyayı ve ülkemi bu hale getiren herşeyi ve herkesi...
Ve
En azından bayram boyunca inanmak istiyorum, insanoğlunun bir gün merhamete geleceğine ve sevgiyi tanıyacağına...