Kadın iki yaşındaki oğlunun babasını ‘aşık oldum.’ diyerek terk etti.

Karşılıklı boşanma davası açıldı. 

Mahkeme çocuğun geçici velayetini anneye verdi. 

Tanıklar dinlendi, sosyal araştırmalar yapıldı, raporlar alındı, hakim değişiklikleri sebebi ile günler atıldı, hakimin izinli olması sebebi ile yeni duruşmalar yapıldı. 

Henüz 3 sene (koskoca 3 sene ) yeni geçmişti.

Baba köyünde düğün dernek ile evlendi. 2 çocuğu oldu. Aklına ilk göz ağrısı geldi. 

Çocuğu baba ile kişisel ilişki kurdurmayan anneye memur aracılığıyla ulaşıldığında babayı bekleyen bir sürpriz vardı. Anne hamileydi ve yanındaki beyfendi ‘Bu çocuk artık benim. Kimse sahipsiz sanmasın karımı.’ diye bağırdı. 

Mahkeme boşanmaya karar verdi. Anne tazminat  isteyerek, baba çocuğun velayeti için itiraz etti.

Çocuk ile babanın kişisel ilişkisi için yine memura başvuruldu. Anne bebeğini doğurmuştu. 

İtiraz mercine dosyanın ele alınması ve velayetin değiştirilmesi, velayetin babaya verilmesi çocuğun üstün yararı da düşünülerek talep edildi. 

İtiraz merci tarafların konumunda değişiklik yok gerekçesi ile velayetin değiştirilmesi talebinin reddi şeklinde ara karar oluşturdu. 

Anne başka birine aşık oldu, ilk göz ağrısını kendi annesine, ikinci çocuğunu babasına bırakıp aşkının peşinden koştu. 3. Çocuğuna hamile kaldı. 

Baba kavga gürültü ile büyük anneden çocuğunu aldı, köye getirdi ve okula yazdırdı. 

Babanın yeni eşi ‘benim neden nikahım olmuyor. İki çocuk doğurdum sana, şimdi ilk çocuğuna da ben bakıyorum. Nikah hakkım değil mi?’ diye huzursuzluk çıkardı. 

Bu sırada hakimlerimiz çay ve kahvelerini yudumlarken,  dosya yoğunluğundan dert yanıyorlardı. 

Hala tarafların boşanması kesinleşmemişti. 

Hayat böyle akıp geçiyordu.