İlkokul birinci sınıfa başladığım gün hala aklımda.

Annem, elimden tutup sınıfa kadar götürmüştü beni.

Üzüntü, korku ve heyecan arasında salınıp duran bir duyguyla sıraya oturduğumu hatırlıyorum.

Sonra öğretmen geldi…

Her nedense ben bir süre sonra ağlamaya başladım.

Ve her nedense bir türlü durduramadım.

O sırada öğretmen ağladığımı fark etti.

Sanıyorum ki gelecek, sarılacak ya da belki teselli edecek…

Yanıma geldi ve bana ‘artık bebek değilsin, bebekler ağlar’ demeyi tercih etti!

Düşünün…

Herkes yüzüme bakıyor; aralarında gülenler de var.

Sonra biri bana ‘bebek’ diyerek fitili ateşledi.

Ardından ritimli ‘bebek bebek’ sloganları…

Öğretmenin de onlara alkışla eşlik etmesiyle, okula dair nur topu gibi bir travmam oldu…

İlkokuldan sonra o öğretmeni bir daha hiç görmedim…

İlk arama çabamsa üniversite mezuniyetimden sonra oldu.

Bulamadım…

Eğer bulsaydım bu yaptığının nedenini soracaktım.

O da kuvvetle muhtemel hatırlamayacaktı.

Aradan 30 yıl geçti ama ben unutmadım!

12 yaşına geldiğimde okulumla beraber hayatım da değişti.

‘Öğretmenin’ aslında ne anlama geldiğini bu yaşlarda öğrendim.   

Hepsi birbirinden kıymetliydi şüphesiz ama ‘bazıları’ vardı ki…

Hayatımda yaşadığım pek çok kırılmayı borçluyum onlara….

Fatma Kaya, Rabia Yıldız, Canan Harmancı, Seval Bayman, Gülşen Demirezen, Serkan Tan ve Musa Yılmazkaya…

Her biri farklı bir kapı açtı zihnimde, her biri iz bıraktı…

Sonra üniversite başladı ve hayat karşıma iki mükemmel rol model çıkardı.

Bunlardan ilki hem iletişim alanında uzmanlaşma isteğimin hem de akademisyenlik hayallerimin mimarı Elif Özdilek…

İkincisiyse yüksek lisans ve doktora süreçlerimde yolumun kesiştiği Sema Becerikli…

Her ikisi de bir öğretmenden fazlasıydı…

Birine bugün tarif edemeyeceğim bir mutlulukla yaptığım akademisyenlik mesleğimi borçluyum.

Diğerine hayata bakış açımda yaşadığım muazzam dönüşümü…

O yüzden ‘bazı’ öğretmenlerin hakkı ödenmiyor!

Zaten onlar da bu mesleği en başından ‘ölçülebilir’ karşılıklar ya da salt kişisel tatminler için seçmiyor!

Bugün 24 Kasım…

Tüm öğretmenlerin günü kutlu olsun…

Ama ‘bazı öğretmenler’…

Onların ayaklarına taş değmesin…