Gittiği tarikat şeyhine,
Tuttuğu parti liderine,
Sahte cami imamına,
Sahte Alevi dedesine,
Hatta
Çocukları bunlara emanet eden anne ve babalara biat çoğaldıkça...
.
Saygıyı korkuda,
Ahlakı dinde,
Namusu yatakta arayanlar çoğaldıkça...
.
Çoğunluğu “Rol yapan toplum” olduk...
.
Azınlıkta kalan sağduyulu insanlar,
Yukarıdaki rol yapanları gördükçe “Hayvanlara” yöneldiler...
.
Eskiden toplum olarak,
Kediye,
Köpeğe,
Kuşa selam vermezdik...
.
Şimdi kendini,
Rol yapan insanlardan korumak isteyen kendini bilenler,
Artık evlerinde kedi köpek ve kuş besliyorlar...
.
Günümüzde,
Hayvanlara tecavüz edilse bile,
Hayvan severler ve dernekleri kızacak olsalar bile,
İyi insanların hayvanlarla evlerinde yaşamalarına “Bir kısım hayvanlar” yine de dua eder hale geldiler...
.
Her türlü sahteye,
Ama her türlüsüne “İnanç gözüyle” bakılıp gittikçe,
Yaradan’ın,
İnsanın,
Hayvanın,
Doğanın gerçek sevgisinin inancından uzaklaştığımızın farkında mıyız?
Gel de,
Nietzsche’yi haklı kılma!
Ne demiş?
İnanç,
Gerçeği bilmek istememektir...
.
Sırf,
Körü körüne inandığımız sahte yüzler ve sahte değerler yüzünden,
Cehalet ihanete dönüşmedi mi?
Ne iç barışımız kaldı!
Ne dış barışımız!
Ne de ekonomimiz...
.
Tek tesellimiz,
Evcil hayvanların duası oldu...